Porządek w głowie robię

Nie będzie tak mądrze jak TU ani TU, bo zwyczajnie nie potrafię.
Ale chciałabym się podzielić z Wami naszą historią.

Decydując się na drugiego psa, zastanawialiśmy się bardzo długo. Wybraliśmy hodowlę, urodziły się szczeniaczki i gdy już trochę podrosły okazało się, że "nasza" suczka ma tyłozgryz. Jak wiecie chciałam poznać świat wystaw,  dodatkowo trochę nastraszyła mnie znajoma weterynarz i zrezygnowaliśmy.
Kolejnym wyborem była hodowla z której pochodzi Enzo, miała być suczka ale ostatecznie hodowczyni zdecydowała, że pojedzie ona do Norwegii a do nas trafił chłopak.
Mimo, że hodowla miała niewiele wspólnego ze sportem, właścicielka oczekiwała!, że udamy się ze szczeniakiem do wybranego klubu bo przecież to bc, nie żaden pies rodzinny.
Od początku obojgu nam chodziło po głowie agility.

W czasach psiego przedszkola było wszystko idealnie, później przydarzył nam się wypadek  i parę miesięcy spędzone w domu. Enzo przetrwał to bardzo dzielnie, mimo, ze wyłączony był z wszelkiej aktywności.
Po jakimś czasie powróciliśmy do treningów, w związku z kontuzją treningi agility nie były możliwe ale uczęszczaliśmy sobie na obi, które nie stało się naszą pasją.

Gdy już Enzo doszedł do siebie, powróciliśmy spełniać marzenia.... po kilku treningach agility pod okiem doświadczonych osób, ze łzami w oczach stwierdziłam, ze ja już tam więcej nie pójdę!
Zamiast wsparcia otrzymywaliśmy ciągle ostre uwagi, typu, ze źle wybrałam bo z suczką to by mi się lepiej biegało....
Psychicznie tego nie wytrzymałam, po kilku miesiącach usłyszałam, że jest w okolicach pewna zdolna osóbka, która chciałaby nam pokazać co i jak.

Trafiliśmy pod jej skrzydła i wszystko byłoby ok... gdyby nie to, że w mej głowie ciągle była myśl, że nasz team jest po prostu do d*py.
Na treningi jeździłam zdenerwowana, pies przez to był sfrustrowany, kosił tyczki jak szalony.
A ja ? Przecież musiałam udowodnić sobie i innym, że bez względu na to damy rade.
Szukałam różnych przyczyn... zaczynając od tego, ze pies jest beznadziejny, kończąc na tym, że pewnie jest chory.
Enzo został przebadany, okazało się, że wszystko jest dobrze. Szukałam rad u różnych osób, żaliłam się, wściekałam i płakałam regularnie.

Pewnego dnia, wprawdzie z gorączką i ledwo żywa pojechałam na indywidualny trening z jednym z lepszych zawodników agility w kraju i na świecie.

Na początku sobie ponarzekałam na zrzucanie, na ekscytacje psa.
Rozłożyłyśmy sobie sekwencję na części pierwsze i wtedy zobaczyłam, że MÓJ PIES NIE MA ŻADNEGO PROBLEMU.
Zdarzyło mu się raz czy dwa zrzucić ale to dlatego, że nie pokazałam mu właściwie czego oczekuje. Ekscytacja? Podobno nie widziałam, podjaranego psa. Mój kocha to co robi, jest radosny, trochę za bardzo wpatrzony we mnie, ale spokojnie daje sobie rade.
Problem jest, ale ze mną.
Zdanie "nawet najlepszy pies nie przebiegłby tego z takim handlerem" mocno mnie ostudziło, kropla potu (gorączka też zrobiła swoje) popłynęła po plecach i zaczęło się...
Kłębiące w głowie myśli...
Przecież Enzo jest taki przeze mnie, to ja oczekuje od niego Bóg wie czego chociaż sama nie umiem mu dorównać.
Sytuacja miała miejsce parę tygodni temu... od tego czasu staram sobie nie wyobrażać cudów ale widzę małe światełko w tunelu.
Chciałam od razu podbić świat ale wiem już, że w naszym przypadku się nie da. Winna jestem ja.
Przestałam porównywać nasz team do innych, my idziemy swoją ścieżką i wiecie co?

Już zauważam efekty.